Verslag 12

Vanmorgen (30 juli) zijn we heel stilletjes om zeven uur vertrokken. We hebben de boot naar het midden van de rivier laten drijven en hebben toen pas de motor gestart. Ik heb het ontbijt gemaakt en Bob vaart op z’n gemak naar de eerstvolgende sluis, die om acht uur weer te bedienen is. We hebben gisterenmiddag om vijf uur aangelegd bij een grote (waarschijnlijk oorspronkelijk een Nederlandse) boot, waar Engelsen op wonen. Dit soort boten zie je hier veel. Zij lagen aangemeerd bij een kade, waar je maar 48 uur mag liggen. We hadden het vermoeden, dat ze hier veel langer lagen, omdat ze ons “vriendelijk” toestonden onze boot aan die van hen vast te maken. Je zag echter, dat ze niet blij met ons waren, maar we waren het varen even zo zat, dat er geen andere mogelijkheid meer was. Toen we hen later, bij het voorbijlopen, in de kroeg zagen en hoorden, werd ons vermoeden bevestigd: die waren hier “kind aan huis”. Het liggen aan zo’n steiger kost niets, dus heel aantrekkelijk. We waren van plan om naar Epernay te varen. Bij de sluis Mont-St-Père ziet Bob, dat je hier je afval kwijt kan. We leggen aan bij een kade na de sluis. Het is hier zo mooi, dat we besluiten hier te blijven liggen. We gaan op de fiets kijken, of er in het dorpje iets van winkels is, al is het maar een kleine “epicerie”. Het is hier nogal heuvelachtig en aangezien mijn conditie inmiddels 0,0 is, valt het niet mee. Er is geen enkele winkel hier in het “durp”. Wel een kerk, waar omheen je het spreekwoordelijke rondje kan maken (zie foto)………………we zien ook veel druiven, appels, pruimen, bramen (zie foto’s)…………..’s Middags gaat Bob met het rubberbootje aan de overkant “wormen steken”. Ik vrees het ergste en ja, hoor…………………..’s avonds vangt Bob een enorme paling!!! De eerste valt er af. Wat jammer, nou!! Maar de tweede blijft (zie foto)………….de hengel staat helemaal krom!!! Pas als ik zeg, dat ik er niet van kan slapen, als dat beest binnen gehaald wordt, laat Bob hem gaan………maar gelukkig heeft hij de foto’s nog……….. (Ha,ha)
Gisteren hebben we weer een stuk van de Marne gevaren. Van Meaux tot Nogent-l’Artaud. In het boek “Vaarwijzer Franse binnenwateren” staat over dit stuk van de Marne: “De rivier wordt omzoomd door een dichte en weelderige begroeiing die associaties oproept met een tropische rivier. Het verveelt geen moment, achter iedere bocht wacht weer een nieuwe verrassing: een mooi doorkijkje, een klein eiland, een lief dorp of opvliegende reigers”. Maar de ruim 70 kilometer, die we gisteren gevaren hebben, was gewoon HEEL ERG SAAI! Bomen en nog eens bomen en als je af en toe tussen de bomen door kon kijken, zag je nòg meer bomen! En ja, die opvliegende reigers……………….die heb je zelfs bij ons in Bolnes volop! We hebben hier wel ijsvogels gezien. Volgens de boeken leven die bij snelstromende beekjes. Die zijn hier niet, dus zijn ze hier tevreden met een langzaam stromende rivier en dicht begroeide oevers,. Nu was het weer ook niet bepaald “tropisch”: het miezerde, afgewisseld met een echte regenbui en het was koud! De rivier leek bij ons meer op een eindeloze Biesbosch. Later wordt het wel beter: we varen nu door de champagnestreek. Eindeloze wijngaarden. (Wat een raar woord is dat eigenlijk. Er groeit toch geen wijn!) Je ziet hier veel vissers langs de kanten. Er zijn ook veel zwanen, heel mooi, maar ze hebben hier een onhebbelijke gewoonte: ze “kloppen” met hun snavel tegen de boot. Als je ze dan wat brood geeft, ben je even van ze af, maar een half uur later zijn ze er weer, mèt hun hele gezin. De eerste keer, dat we dit hoorden was in Joinville, onze eerste stop op de Marne. Vanuit het “Arsenal” in Parijs is het maar een paar kilometer op de Seine tot je “af kan slaan” naar de Marne. Al snel de eerste sluis: Saint Maurice. Na een paar kilometer de tweede. Hier liggen we samen met twee vrachtboten in. We mogen vast maken aan de tweede: een boot geladen met “halfverbrand” afval. Stinken!! Maar de eigenaar is wel gezellig en kletst aardig wat af. Na de sluis komt een tunnel. “Toevallig” varen we tussen de twee vrachtboten door de tunnel. Niet zo handig, want door hun schroefwater is er veel “onrust” in het water. Hierdoor is het sturen voor Bob heel moeilijk en spring ik van de ene kant van het achterdek naar de andere om eventuele botsingen met de muur te voorkomen. Gelukkig is de tunnel niet zo lang en komen we heelhuids aan de andere kant.
Direct na de tunnel ligt Joinville. We krijgen een superplek en blijven hier drie nachten. Inclusief de douchemunten kost dat minder dan één nacht Arsenal! En ze hebben hier weer de oude, vertrouwde Franse douches. (Haha) Ray, de Engelse jongen, die we ook in Cergy ontmoet hebben, ligt hier nu permanent met zijn boot. De volgende dag haalt Bob weer diesel en doen we boodschappen. ’s Avonds gaan we barbecueën met Ray. Omdat het een beetje waait, besluiten we op de kade te gaan zitten. Aan de weg is een restaurant met een groot terras. Aan de achterkant van het terras is een stenen trapje, dat uitkomt op een stukje “beton”, waar een paar vuile stoelen, een bankje en een tafel staan. Een soort “opslagplaatsje”. Dat stukje grenst aan de kade. We zetten onze stoelen op het stukje naast de kade en zetten daar de barbecue bij en een paar krukjes om de spullen op te zetten. Dan komt Didier voorbij, die al jaren in deze haven op zijn boot woont en hier wat klusjes doet. Hij zegt: “Doe toch niet zo moeilijk en pak die tafel erbij”. Hij helpt ons nog met het omdraaien van de tafel en gaat verder. Prima geregeld. Als we bijna klaar zijn, komt de eigenaresse (gewaarschuwd door de ober, die beneden een sigaretje wilde roken) op hoge poten naar het hekje op het terras en schreeuwt tegen ons, hoe we het in ons hoofd halen om daar te gaan zitten. Het stukje is van haar, zij betaalt daarvoor en als we niet snel maken, dat we wegkomen, belt ze de politie!!! We kijken elkaar stomverbaasd aan. Ray heeft er niets van begrepen (hij spreekt en verstaat heel weinig Frans), behalve het laatste, over de politie. Bob reageert pas als ze bijna weer binnen is. Bel de politie maar!! Uiteindelijk blijkt, dat zij het stukje inderdaad huurt van de jachthaven. Maar eerlijk gezegd, denken we dat ze zo reageerde, omdat het terras van het restaurant naast het hare wel steeds vol zit en dat van haar niet. We zijn gewoon blijven zitten en hebben geen politie gezien. De volgende morgen bood ze wel haar excuses aan. En als we wat nodig hadden, moesten we het maar zeggen…………………….ja, ja…………..
Na Joinville weer verder………………we komen bij de sluis van Neuilly-sur-Marne. We gaan daar een stukje over het Canal de Chelles. Het begint al met een “verkeerd” VHF-kanaal. De communicatie verloopt dus niet, zoals het moet. Als we liggen te wachten (op stroom) komt er een vrachtboot voorbij………en ja, die hebben voorrang. Prima. We varen er achter aan richting sluis en Bob vraagt, of we erbij kunnen. Geen antwoord van de sluiswachter, maar het licht gaat op rood en de deuren gaan dicht. Blijkbaar niet. We gaan weer een stukje terug om te wachten op de volgende schut. Deze keer mogen we er wel in en ik sta klaar om rechts aan te leggen. Helaas geen bolders of een trap aan die kant, dus snel naar de andere kant! Inmiddels gaan de sluisdeuren al dicht en we hebben de grootste moeite om de boot vast te leggen. Dat lukt uiteindelijk, maar we liggen erg voorin. Uit ervaring weten we, dat dit niet de beste plek is. Het water “dondert” in de sluis en ook als je goed vast ligt, is het best lastig om goed vast te houden. Er zijn weinig mogelijkheden om “om te pakken”. De sluiswachter komt er aan, om te vragen hoe onze boot heet, maar steekt verder geen hand uit om te helpen. Hij zegt alleen, dat we de volgende keer niet zo ver naar voren moeten gaan liggen!! Duh!!!! Uiteindelijk houden we het niet en de boot “knalt” naar de andere kant. Bob kan op het laatste moment de boot volop in z’n achteruit zetten om te voorkomen, dat we tegen de sluisdeur aan gekwakt worden. Met een paar lichte “beschadigingen” aan de boot, onze armen en knieën komen we ervan af. Als we de sluis uit zijn, willen we eigenlijk even bijkomen, maar er is geen mogelijkheid om even aan te leggen en varen we maar rustig door. Na een (gelukkig) klein sluisje varen we naar Lagny, waar een heel mooi ponton ligt. Het is hier gratis. Je moet alleen betalen voor het water en de elektriciteit. Maar………………………………………die werken niet……………………er is wel gratis wifi, maar dan moet je op een stoepje gaan zitten bij het Bureau de Tourisme. Pfffffffffffff! Na Lagny varen we naar Meaux. Gelukkig gaat het in de sluizen nu prima, mede door behulpzame sluiswachters, die rustig wachten met schutten tot je je boot goed vast gelegd hebt. Gelukkig maar!! Bij één van de sluizen, krijgen we weer een afstandsbediening mee voor de sluizen. Fijn! Kunnen we zelf bepalen, hoe snel we “schutten”. Bij Meaux doet het water en de elektriciteit het wel, voor maar € 4,50 per nacht. We blijven hier drie nachten liggen. Heerlijk rustig.
Morgen varen we naar Epernay. Het laatste stukje van de Marne, althans van het stuk dat wij varen. Daarna gaan we het Canal latéral à la Marne op. Weer een stukje verder, of………………zoals Andrea het zegt: weer een stukje terug. Het is maar, hoe je het bekijkt!