Verslag 8

Honfleur
Voordat ik over onze tocht naar Honfleur schrijf, moet ik even uitleggen, waarom we zo graag naar Honfleur wilden varen. Bob heeft, toen hij 18 jaar was (eeuwen geleden dus), gewerkt in Frankrijk. De “boer” waar hij werkte, had (heeft) een vriend uit de tijd, dat ze in het leger waren tijdens de gevechten in Algerije, Jean-Marie. Jean-Marie en Bob kunnen het, vanaf het begin, heel goed met elkaar vinden. Ze lijken, qua karakter best wel op elkaar! Ik leerde Jean-Marie en zijn vrouw Jociane kennen, toen we 41 jaar geleden op bezoek gingen bij hen. We waren nog niet getrouwd. Er is toen nog een foto gemaakt van mij en een garnalenvisser, Jacko, bij het Vieux Bassin. (Jacko had daar een beetje “moeite” mee, want hij dacht dat zijn vrouw dit niet leuk zou vinden…………….tsss) Voor ons huwelijk kregen we een aquarel cadeau van Jean-Marie en Jociane met de blauwe boot erop van Jacko.( Jacko is inmiddels overleden.) Bij onze bezoeken later, Jociane werkte toen nog, werden we door Jean-Marie meegenomen, Honfleur in. Jean-Marie is hier zo’n beetje de “tweede burgemeester”, maar dan voor het plezier en de gezelligheid. We hebben in een klein straatje naast een restaurant een wijntje gedronken met de kok, via het raam van de keuken. Jean-Marie kent iedereen! We waren dus altijd te laat weer bij hen thuis en zat Jociane met het eten te wachten! We hebben daarom een heel sterke band met Honfleur! Jaren geleden kwamen de eerste gedachten bij ons op om een grote tocht met de boot te gaan maken. Toen Jean-Marie daarvan hoorde, zei hij: dan kom je toch naar Honfleur! Bob antwoordde direct: natuurlijk! Nu waren we al een paar keer over de Pont de Normandie gereden en zagen we in de diepte het enorme water tussen Honfleur en Le Havre, met “kolkende” stromingen. En ik dacht dan: ik denk niet, dat we dat met de boot gaan doen! Toen we eenmaal met de voorbereidingen bezig waren, waren de raadgevingen ook heel tegenstrijdig! De één zei, dat we het moesten doen, de ander, dat het niet ging. We besloten, het ter plekke gewoon aan te kijken. De vaarkaarten hadden we al. Zoals bekend bleef het “heen-en-weer denken” ook hier bestaan! Uiteindelijk is het zover: we gáán ervoor!
Zondagmorgen vertrekken we om 7 uur. (Eigenlijk moesten we om 6 uur vertrekken, maar we zijn te laat naar bed gegaan om te luisteren naar de strafschoppen van Oranje!!) We vinden het allebei superspannend, want tussen Rouen en Honfleur zijn geen goede aanlegplaatsen en het is 110 kilometer varen! Normaal varen we hooguit 60 kilometer op één dag. In het begin is het heel rustig. Er hangt wel een heel donkere lucht en het is niet bepaald warm. We hebben ons goed aangekleed: dikke trui, lange broek en daar overheen ons regenpak. Na een paar uur wordt het toch te gek en gaan we naar binnen. Het is een stuk lastiger varen. Je kunt niet vrij om je heen kijken. Plotseling kan Bob weer niet sturen!! Ik ga snel naar de stuurcylinder kijken, maar daar is alles in orde. Het is gelukkig nog heel “stil” op de Seine: de stroom valt hier nog mee en omdat het zondag is geen vrachtvaart. Ik blijf bovenop “rondjes” varen en Bob zoekt het probleem. Gelukkig vindt hij het snel: een schroef bij het roer is los getrild. Hij kan het provisorisch (maar goed) repareren. Leve mijn “technische” echtgenoot! We kunnen weer verder, maar het geeft wel extra spanning. Als de stroming goed op gang is, varen we wel 17 km per uur. (Normaal op volle kracht 12 km.) Na een paar uur hallen een paar vrachtboten ons in, die ook van de stroom gebruik maken. Als een van de boten ons voorbij is, komen we in heftige golfslag terecht! Dat kan niet alleen van de laatste boot zijn. We herinneren ons ineens, dat we hiervoor gewaarschuwd zijn. Hier “botst” het water van de Seine met het water van de zee! Meteen buiten varen en zwemvesten aan! Spannend, maar ook GAAF!! Als we de brug van Tancarville onderdoor zijn, is de vaart eruit. Dat heb je er van, als je te laat vertrekt. Als we bij de pont de Normandie zijn, is echt de vaart eruit. Dus maar “een tandje” erbij. Inmiddels is het wel droog, maar het waait heel hard en we hebben de wind natuurlijk tegen. We zijn dan ook dolblij als we de haveningang van Honfleur zien. We kunnen direct naar binnen en vinden een plekje in de buitenhaven. Het is nèt groot genoeg, dus vraagt Bob aan een man in de zeilboot, die daar ligt, (in het Frans en in het Engels) of hij even kan helpen. De man draait zich gewoon om! Bob wordt heel boos (ook door de spanning natuurlijk), maar ik zeg, dat het heel goed gaat en we het zonder hulp best zelf kunnen. En dat gaat perfect. Als de boot eenmaal ligt, Kan Bob het niet nalaten te vragen: pourquoi vous ne m’aidez pas? De man zegt doodleuk: je ne suis pas d’ici. Quel con!!! (Zoek de vertaling maar op Google.) We zijn blij, dat we er zijn. Ook al kost het hier € 36 per nacht. (Normaal 10 tot 15 euro per nacht) De havenmeester heeft nog een (fijne) verrassing voor ons: er is een mooi plekje in het Vieux bassin!
Hoera! Mission completed! Het lijkt wel een sprookje! We zijn heel moe, maar het is zó de moeite waard!