Verslag 4

Beste allemaal,
Zoals beloofd nu een stukje over ons “avontuur” met de tunnels. Maar daarvoor hebben we nog iets anders mee gemaakt. We lagen aan een kade tussen twee sluizen in. We vonden het wel genoeg die dag na tien sluizen. Het was een mooi plekje aan een wandelpad. We trekken al gauw de belangstelling van de plaatselijke bevolking. Vooral een paar jochies van een jaar of 10 zijn zeer geïnteresseerd en als Bob zijn hengel tevoorschijn haalt, zijn ze helemaal niet meer weg te slaan (en maar kletsen). Als Bob ze voorstelt om een stukje te varen met de rubberboot, haken ze af. Ze zijn bang, dat ze zeeziek worden!! ’s Middags komen er twee jongens en een meisje langs, die er op z’n zachts gezegd nogal bizar uitzien. Het blijkt, dat ze meedoen aan een “spel” van Facebook: l’eau ou resto (het water in of het restaurant betalen). Ze moeten, als ze daartoe uitgedaagd worden, binnen een bepaalde tijd op een zo origineel mogelijke manier in het water springen, anders moeten ze hun vrienden op een etentje trakteren. Toen Bob hen voorstelde om dat vanaf de boot te doen, waren ze helemaal enthousiast! (Een week later hoorden we op het nieuws, dat er in Bretange een 19-jarige jongen door dit spelletje verdronken is. Hij wilde met zijn fiets het kanaal in springen. Maar om zijn fiets niet kwijt te raken, had hij zijn voet aan het pedaal gebonden. Door het gewicht van zijn fiets kon hij niet meer uit het water komen.)
Tweede pinksterdag liggen we bij de “wachtkade” voor de tunnel. Het is 13.00 uur. We kunnen nergens ontdekken of de sleepboot vaart op 2e pinksterdag. En zo ja, hoe laat. Wel heel grote panelen met de geschiedenis van het kanaal, zelfs in het Nederlands (!), maar eerlijk gezegd interesseerde ons dat niet zo. Na een paar uur “geduldig” gewacht te hebben, komt er een Franse vrachtboot bij ons liggen. Volgens de schippersvrouw komt de sleepboot om een uur of vijf. Het kan ook wel wat vroeger zijn, als ze van de andere kant geen sleep hebben. Dan kunnen ze hard door de tunnel varen. En inderdaad: nog voor half 5 horen we de sleepboot aan komen “rammelen”. Hij beweegt zich namelijk voort met een ketting, die elektrisch aangedreven wordt. De reden, dat je niet op eigen kracht door de tunnel mag, is dat er geen ventilatie is. En aangezien je een paar uur in de tunnel bent (lengte 5,670 km), kom je daar niet erg gezond uit! Vroeger hadden ze die ventilatie niet nodig, omdat toen de schepen erdoor heen getrokken werden door mens- of paardenkracht. Na “vakkundig” aan de vrachtboot vastgelegd te zijn, gaan we de tunnel in. We krijgen nog wat laatste instructies mee: nièt de motor aanzetten en niet te veel bewegen op je boot, anders ga je slingeren en dan raak je de zijkanten van de tunnel! Als we een paar honderd meter de tunnel in zijn, merken we dat ze ons niet gewaarschuwd hebben voor het feit, dat het in de tunnel ijskoud is! Er hangen nog net geen ijspegels…….Net voordat we de tunnel ingingen, dreigde het te gaan regenen, dus onze regenjacks hebben we bij de hand. Maar in een korte broek in die tunnel is niet lekker! Bob zit op het achterdek en ik hou op het voorste puntje alles in de gaten. Ik sluip heel voorzichtig naar binnen om een lange broek te halen. En dat lukt. Als we zo’n beetje halverwege zijn, krijg ik heel erg kramp in mijn buik. Ik moet echt naar het toilet. Dus weer heel voorzichtig over de boot geslopen……..en weer terug. Alles verloopt gelukkig goed en om kwart voor 7 zijn we eruit. Voorlopig hebben we even genoeg van tunnels en bij een mooi plekje aan de kant blijven we liggen……………….